Բարև ես Արեգ Գուլքանյանն եմ, սովորում եմ 3.3 դասարանում։ Սա իմ հաշվետվությունն է։
Այս կիսամյակը անցավ շատ հետաքրքիր։ Մենք ունեցանք նոր դասընկերներ, որոնց հետ շատ ընկերացանք։ Սեպտեմբերը սկսվեց ամառային ճամբարով։ Մենք լողանում էինք լողավազանում, խաղում էինք, երգում ու պարում էինք ։
Ամեն ուրբաթ օր մենք գնում ենք ընդհանուր պարապունքի, որտեղ պարում ենք, երգում, ծեսերին մասնակցում և սովորում ենք ժողոովրդական երգեր ու պարեր։
Այս տարի ես իրականացրեցի “Ես և տիեզերքը” պրոեկտը, որի ժամանակ պատմեցի Արևի մասին։
Նաև ուղևորվել ենք Սարյանի ու Կոմիտասի տուն-թանգարանները, որտեղ ծանոթացանք նրանց կյանքի պատմությանը և ստեղծագործություններին։
Մի քանի անգամ մենք գնացել ենք Ագարակ, որտեղ կերակրել ու խնամել ենք կենդանիներին, նաև ձի ենք քշել։
Հարիսայի Ծեսին ես և մայրիկս պատրաստել էինք գեղեցիկ թեյի հավաք, որոնք վաճառեցինք ցուցահանդես-վաճառքի ժամանակ։
Ժամանակ առ ժամանակ սովորել ենք պատրաստել տարբեր ուտեստներ՝ մածուն, թթու, գաթա։
Այս կիսամյակ մենք նաև ճամփորդել ենք Սևանա լճի սարերում ՝ Մեսրոպներ։ Վերելք ենք կատարել և երգել ենք մատուռում։
Բնագիտական փորձեր ենք կատարել՝ հրաբուխ ենք ստացել և ներկել ենք կաթը։
Ամեն ամիս նշել ենք իմ դասընկերների ծննդյան օրերը, շատ ուրախ են անցնում։
Կար մի աղջիկ: Ամբողջ օրը նա սրինգ էր նվագում: Երբեմն այնքան արտասովոր էր լինում նրա նվագը, որ անցորդները կանգնում ու լսում էին: Աղջիկը նվագում էր երկնքի մաքրության, օվկիանոսի խորության, անտառի թարմության, մարդկանց և նրանց ցանկությունների, նրանց զգացմունքների ուժգնության և անկայունության մասին: Մի խոսքով` այն մասին, թե ինչպես էր ինքը պատկերացնում կյանքը: Սակայն մի օր մարդիկ սկսեցին պատմել նրան այն մասին, որ կյանքում ամեն ինչ բոլորովին էլ այնպես չէ, ինչպես ինքն է պատկերացնում:
Եվ հենց որ նա հավատաց մարդկանց, սրինգը դադարեց նվագել:
– Ինչո՞ւ չես ուզում նվագել, սրինգ, – հարցրեց տրտմած աղջիկը: – Ոչ թե ես չեմ ուզում նվագել, դու այլևս չես լսում ինձ, – տխուր պատասխանեց սրինգը և լռեց: Աղջիկը նստեց աթոռին և լաց եղավ: Ինչպե՞ս ապրել առանց սրինգի, չէ՞ որ դա միակ բանն էր, որ ինքը կարող էր անել: – Մի տխրիր, – ասաց սրինգը, – դու դեռ լսո՞ւմ ես ինձ: – Այո, – ասաց աղջիկը` ափով սրբելով արցունքները: – Դե ուրեմն, կենտրոնացիր: Այս Սբ. Ծննդյան տոնին քո առջև կբացվի երկու աշխարհ. Աշխարհ` ուրիշ մարդկանց աչքերով և աշխարհ` քո աչքերով: Սակայն ապագա կյանքի համար դու պետք է ընտրես դրանցից մեկը: Եթե դու նախընտրես աշխարհն ուրիշ մարդկանց աչքերով, կդառնաս ունկնդիր, և քո կյանքի աղբյուրը միշտ կենտրոնացած կլինի ուրիշների կարծիքների վրա: Իսկ եթե նախընտրես աշխարհը քո աչքերով, ապա հնարավոր է, որ կրկին լսես ինքդ քեզ և կրկին նվագես: Սակայն ստիպված կլինես այլևս ոչ ոքի չլսել և անգամ` չսխալվել: – Օ, որքան լուրջ է այդ ամենը, – ասաց աղջիկը և արագ վեր կացավ աթոռից:
Մի քանի օր անց եկավ Սբ. Ծննդյան տոնը: Տնեցիները հավաքվեցին հյուրասենյակում, սկսեցին քննարկել ինչ-որ բաներ, կատակել, վիճել: Սակայն աղջիկը նրանց չէր լսում: Նա խորհում էր, թե երկու աշխարհներից ո՞րն ընտրել: Եվ հանկարծ սեղանի շուրջ հավաքվածներից մեկը բարձրաձայն ասաց. «Ես չեմ կարող գրել այնպիսի պիեսներ, ինչպիսիք գրել է Շեքսպիրը: Սակայն իմ առավելությունն այն է, որ ես կարող եմ գրել իմ պիեսները»: Մեծահասակները ծիծաղեցին, իսկ աղջիկը պապանձվեց, որովհետև հասկացավ, որ յուրաքանչյուր մարդու առավելությունն այն է, որ միայն ինքն է այդպիսին: Եվ ինչ-որ վառ և արտասովոր բան ստեղծելու համար բոլորովին էլ պետք չէ լսել այլ մարդկանց, որովհետև յուրաքանչյուր մարդ ինքնին հրաշք է, և այդ հրաշքը թաքնված է հենց իր մեջ: Պարզապես շատերը ժամանակավորապես մոռացել են այդ մասին, և ահա` չգիտեն ինչ անել` ուրիշների խորհուրդներին հետևելուց բացի: Աղջիկը դուրս վազեց սենյակից, վերցրեց սրինգը, վերադարձավ հյուրասենյակ և բարձրացավ աթոռին:
– Ուշադրություն եմ խնդրում: Հիմա ես ձեզ համար կնվագեմ:
Մեծահասակները ժպտացին, ծափահարեցին: Ահա թե ինչ արտասովորն է իրենց դուստրը: Ինչ ինքնավստահորեն է պահանջում ուշադրություն իր հանդեպ, անգամ աթոռի վրա բարձրացավ: Իսկ երբ աղջիկը սկսեց նվագել, մեծահասակները լռեցին: Նրանց մտքով էլ չէր անցնում, որ այդ Սբ. Ծննդյան տոնին իրենց տանը տեղի էին ունենում իրական հրաշքներ: Հրաշքներ` իրենց աղջկա աչքերով:
Իմ Կարծիքը։
Յուրաքանչյուր մարդ աշխարհը տեսնում է յուրովի։ Եվ պետք է ապրի իր ձևով, այլ ոչ թէ ուրիշների թելադրածով։
Անտառից եկած կանաչ եղևնին, Հիշում է կանաչ իր ընկերներին, Արահետներն է հիշում ձյունի տակ, Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ: Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև, Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև, Հովերն է հիշում նա գարնանային, Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում, Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում, Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի, Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում, Որ էլ անտառի երգը չի լսում, Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին Գարուն է բերել երեխաներին, Գարուն է բերել այս ձմռան օրով Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով. Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել, Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք: Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր… Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ, Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին, Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
Արահետ-նեղ ճանապարհ։ բացատ- Բաց՝ ազատ տեղ, դատարկ տեղ: բուք-սաստիկ քամի։ վաղորդյան-այգաբաց, ցող- ջրի մանր կաթիլներ,շաղ, եղյամ աբրեշում-մետաքս, կտորի տեսակ։ սոսափ-տերևի ճյուղերի ձայն, խշշոց։ պերճ-շքեղ,
Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:
Նա զգում էր ուրախություն։
Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:
Նա չէր ափսոսում,որովհետև երջանկացնում էր փոքրիկներին։
Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:
Որովհետև նա երեխաների օրը տոն էր դարձնում։
Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
Սիրուն եղևնի, միշտ այսպես կանաչ ու գեղեցիկ մնա, ուրախացրու փոքրիկներին։ Քո շնորհիվ յուրաքանչյուր տուն Ձմեռ պապիկ է գալիս և ուրախացնում բոլորին։
