“Եղևնին” Համո Սահյան
Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
- Արահետ-նեղ ճանապարհ։ բացատ- Բաց՝ ազատ տեղ, դատարկ տեղ: բուք-սաստիկ քամի։ վաղորդյան-այգաբաց, ցող- ջրի մանր կաթիլներ,շաղ, եղյամ աբրեշում-մետաքս, կտորի տեսակ։ սոսափ-տերևի ճյուղերի ձայն, խշշոց։ պերճ-շքեղ,
- Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
- Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
- Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
- Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
- Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
- Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
- Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:
- Նա զգում էր ուրախություն։
- Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:
- Նա չէր ափսոսում,որովհետև երջանկացնում էր փոքրիկներին։
- Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:
- Որովհետև նա երեխաների օրը տոն էր դարձնում։
- Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
Սիրուն եղևնի, միշտ այսպես կանաչ ու գեղեցիկ մնա, ուրախացրու փոքրիկներին։ Քո շնորհիվ յուրաքանչյուր տուն Ձմեռ պապիկ է գալիս և ուրախացնում բոլորին։