На планете Маленького принца всегда росли простые, скромные
цветы – у них было мало лепестков, они занимали мало места и
никого не беспокоили. Они раскрывались поутру в траве и под
вечер увядали. А этот цветок пророс однажды из зерна, занесенного
неведомо откуда, и Маленький принц не сводил глаз с крохотного
ростка, не похожего на все остальные ростки. Скоро на нём
появился бутон. Маленький принц никогда еще не видел таких
огромных бутонов и предчувствовал, что увидит чудо.
А неведомая гостья, скрытая в стенах своей зелёной комнатки, всё
готовилась, всё прихорашивалась. Она заботливо подбирала краски.
Она наряжалась неторопливо, один за другим примеряя лепестки.
Она не желала явиться на свет встрёпанная, точно какой-нибудь
мак. Она хотела показаться во всём блеске своей красоты. Да, это
была ужасная кокетка! Таинственные приготовления длились день
за днём. И вот однажды утром, едва взошло солнце, лепестки
раскрылись.
И красавица, которая столько трудов
положила, готовясь к этой минуте, сказала,
зевая:
— Ах, я насилу проснулась… Прошу
извинить… Я ещё совсем растрёпанная…
Маленький принц не мог сдержать
восторга:
— Как вы прекрасны!
— Да, правда? — был тихий ответ. — И заметьте, я родилась вместе с
солнцем.
Маленький принц, конечно, догадался, что удивительная гостья не
страдает избытком скромности, зато она была так прекрасна, что
дух захватывало!
А она вскоре заметила:
— Кажется, пора завтракать. Будьте так добры, позаботьтесь обо
мне…
Маленький принц очень смутился, разыскал лейку и полил цветок
ключевой водой.

Скоро оказалось, что красавица горда и
обидчива, и Маленький принц совсем с ней
измучился. У нее было четыре шипа, и
однажды она сказала ему:
— Пусть приходят тигры, не боюсь я их
когтей!
— На моей планете тигры не водятся, —
возразил Маленький принц. — И потом,
тигры не едят траву.
— Я не трава, — тихо заметил цветок.
— Простите меня…
— Нет, тигры мне не страшны, но я ужасно боюсь
сквозняков. У вас нет ширмы?
— Растение, а боится сквозняков… очень
странно… — подумал Маленький принц. — Какой трудный характер
у этого цветка.
— Когда настанет вечер, накройте меня колпаком. У вас тут
слишком холодно. Очень неуютная планета. Там, откуда я
прибыла…
Она не договорила. Ведь её занесло сюда, когда она была ещё
зернышком. Она ничего не могла знать о других мирах. Глупо лгать,
когда тебя так легко уличить! Красавица смутилась, потом
кашлянула раз-другой, чтобы Маленький принц почувствовал, как
он перед нею виноват:
— Где же ширма?

— Я хотел пойти за ней, но не мог же я вас
не дослушать!
Тогда она закашляла сильнее: пускай его
все-таки помучит совесть!
Хотя Маленький принц и полюбил
прекрасный цветок, и рад был ему
служить, но вскоре в душе его пробудились сомнения. Он принимал
её слова близко к сердцу и стал чувствовать себя очень несчастным.
— Напрасно я её слушал, — доверчиво сказал он мне однажды.
— Никогда не надо слушать, что говорят цветы. Надо просто
смотреть на них и дышать их ароматом. Мой цветок напоил
благоуханием всю мою планету, а я не умел ему радоваться. Эти
разговоры о когтях и тиграх… Они должны бы меня растрогать, а я
разозлился…
И еще он признался:
— Ничего я тогда не понимал! Надо было судить не по словам, а по
делам. Она дарила мне свой аромат, озаряла мою жизнь. Я не
должен был бежать. За этими жалкими хитростями и уловками
надо было угадать нежность. Цветы так непоследовательны! Но я
был слишком молод, я ещё не умел любить…
(Антуан де Сент-Экзюпери

2. ПОСЛЕТЕКСТОВЫЕ ВОПРОСЫ И ЗАДАНИЯ
   2.1. Ответьте на вопросы:
3. Почему роза так долго не решалась показать себя миру?
   она стыдилась
4. Как Маленький принц заботился о розе?
5. поливал, смотрел каждий день
6. Чего боялась роза? Как Маленький принц решил её проблему?
   он абоялас сквозняка и приц её накрыл
7. В чём сложность характера прекрасной розы?
   она горда и
   обидчива
8. Почему принц чувствовал себя несчастным, несмотря на то, что
   полюбил розу?
   
9. Что, по мнению принца, нужно делать вместо того, чтобы слушать
   цветы?
   надо было её аромаt нюхать
   
10. Что, по мнению принца, нужно делать вместо того, чтобы слушать
    цветы?
    2.2. Найдите в тексте существительные мужского (он мой), женского
    (она моя) и среднего (оно моё) рода (от 5 до 10) и выпишите их в
    таблицу:
    он мой она моя оно моё
    цветок планета зерно
    принц кросвица серде
    характер шырма
    тигар трава
    лепесток
    шип
    слшуга
    

Ինչպես մեծերի մեջ կան տխմար և իմաստուն մարդիկ, մանուկների մեջ էլ կան տխմարներ ու իմաստուններ։ Իմաստությունը հասակից կախումն չունի, այդ մի շնորհք է, որ Աստված նրան է տալիս, ում ընտրում է ինքը։ Այսպիսի ընտրվածներ շատ քիչ են լինում թվով։ Ամեն մարդ կարող է իմաստությունը սիրել, իմաստասեր լինել, բայց ո՛չ իմաստուն։ Սողոմոն իմաստունը տասներկու տարեկան ժամանակ արդեն իմաստուն էր։ Դանիել մարգարեն նույնպես իմաստուն էր շատ փոքր հասակից։ Այսպիսի իմաստուն մանուկներ հայոց մեջ ևս շատ են եղել։ Եվ թեպետ դրանց պատմությունը հեքիաթների կարգն է ընկել, բայց ճշմարիտ եղած բաներ կան։ Ահա՛ այդպիսի մի մանուկի պատմություն պիտի անեմ։

* * *Թիֆլիս քաղաքի փողոցով մի մարդ էր գնում դեպի քաղաքի շուկան՝ ձվով բարձած մի էշ առաջը գցած։ Նրա հետևից էլ մի ուրիշ մարդ մի գիժ եզն էր առաջն արած տանում դեպի սպանդանոց։ Եզնատերը բղավում է իշատիրոջը.

— Իշիդ կապը բռնի՛ր, մի կո՛ղմ քաշվիր․ եզս գիժ է, հարու կտա^[1]։

Մի քանի անգամ կանչում է այսպես, բայց իշատերը չլսելն է դնում, մինչև եզը հասնում է և իր եղջյուրներով զարկում կթոցներին ու վայր գլորելով կոտրտում ձվանը։ Այս ժամանակ իշատերը բռնում է եզնատիրոջ օձիքը և տանում դատարան։

Այս դեպքին ներկա էին շատ մանուկներ և նայում էին նրանց կռվին։ Մանուկներից մեկը՝ մի աշխույժ և կայտառ երեխա, երբ տեսավ, որ դրանք դատաստանի են դիմում, նրանց հետևից կանչեց.

— Եզնատերը համրանա՛, եզնատերը համրանա՛։

Այս խոսքն իմացավ եզնատերը և, երբ դատավորի մոտ գնացին, իշատերն իր գանգատն արավ, վնասը պահանջեց, դատավորը դարձավ եզնատիրոջը և հարցրեց, թե ի՞նչ ունի ասելու, նա իրան համր ձևացրեց և ձեռքով հասկացրեց դատավորին, որ լեզու չունի։

— Այս մարդը համր է,— ասաց դատավորը,— դու վկաներ բեր, որ քո գանգատը ուղիղ է։

— Տե՛ր իմ,— պատասխանեց իշատերը,— սա սուտ է համր ձևանում, ընդհակառակն՝ քանի անգամ բղավեց հետևիցս, թե՝ մի կո՛ղմ քաշիր էշդ, եզս գիժ է, հարու կտա…

— Շա՛տ լավ, ինչո՞ւ ուրեմն չկատարեցիր այդ մարդու ասածը, ուրեմն, էլ ի՞նչ ես ուզում սրանից։

Հետո դատավորը եզնատիրոջը հարցրեց, թե՝ ինչո՞ւ է համրանում, քանի որ խոսել գիտե։

— Տե՛ր իմ, այս իմ խելքի բանը չէր,— պատասխանեց եզնատերը,— այլ՝ Աստուծո ողորմությունն էր, որ ինձ վրա հասավ մի երեխայի բերանով։ Երբ որ այս մարդը ինձ քաշքշելով ձեզ մոտ էր բերում, մի շնորհալի մանուկ կանչեց հետևիցս. «Եզան տերը համրանա՛»։ Ես էլ նրան լսելով համրացա, և ահա, ինչպես տեսաք, այդ մարդն իր բերանով խոստովանեց, որ ես քանի անգամ կանչեցի իրան, թե՝ էշդ մի կո՛ղմ քաշիր, եզս գիժ է։

— Շա՛տ լավ, գնա՛,— ասաց դատավորը,— դու արդար ես. միայն՝ այն երեխային ուղարկիր ինձ մոտ, ես կուզեմ տեսնել նրան։

Այս դեպքից հետո հայտնի եղավ շատերին, որ իրանց մեջ մի իմաստուն մանուկ կա, և ով որ տեսնում էր նրան՝ գլուխ էր վայր բերում, ինչպես մեծ մարդու, և հարգում ու պատվում նրան, ինչպես Աստուծո ընտրածի։

* * *Բուն բարեկենդանի կիրակի երեկոն էր։ Ամեն տանը մեծ խնդություն և ուրախություն կար։ Տխուր էր միայն քաղաքի մեջ մի նշանավոր կին՝ իր աղախնու և երեխանց հետ։ Դրանք ոչինչ չունեին ուտելու։

Տիկնոջ մարդը երևելի հարուստ վաճառական էր։ Երկար ժամանակ էր, ինչ որ հեռացել էր քաղաքից և կնոջ համար ապրուստ չէր ուղարկել։ Կինն սկսել էր տան կայքը քիչ-քիչ ծախել և նրանով կառավարվել էր մի կերպ, վերջն սկսել էր ձեռագործություն անել, բայց դրանով այնքան վարձատրություն չէր ստանում, որ բավական լինի իր ապրուստին։ Այդ օրվա ձեռագործին ընդամենը երկու շահի^[2] էին տվել, մի շահու յուղ ու հաց էր առնուլ տվել, խաշու^[3] շինել, մի շահու էլ՝ խունկ ու մոմ։

Այս տխրալի րոպեին մեկ էլ հանկարծ դուռը թխկթխկացրին։ Կնոջ ամուսինն էր նա, որ նոր էր եկել օտարությունից։

— Ո՞վ ես,— հարցնում են ներսից, բայց մարդը խորամանկությամբ իր անունը չի տալիս, իր կնոջ հավատարմությունը փորձելու համար։

— Ես եմ,— ասում է,— ի՞նչ եք հարցնում, մի՞թե չեք ճանաչում։— Եվ այս ասում է ձայնը փոխած։

Հարցնողը աղախինն էր, իսկ կինը բաց էր արել պատուհանը, որ եթե օտար մարդ լինի ներս եկողը, իսկույն ինքն իրան վայր գլորե տան երրորդ հարկից։ Այնքան տարի խեղճություն էր քաշել, բայց ոչ ոքի հայտնած չէր իր չքավորությունը, արատավորած չէր իր մաքուր անունը, լավ էր համարել մեռնել, քան թե որևէ անպատվություն բերել իր անվանը։ Մարդը երբ համոզվեց, որ օտարի առջև իր դուռը փակ է եղել, նոր հայտնեց իր անունը իր սեփական ձայնով, թե՝ ես Ավագն եմ, և դուռն իսկույն բացվեց իր առջև։

Ներս գնաց տուն, բարևեց կնոջը՝ չորս կողմին նայելով, և տունն անշուք ու ամեն զարդ ու զարդարանքից զուրկ գտնելով՝ մնաց ապշած, թե այս ինչ է նշանակում։

— Այս ի՞նչ բան է, ինչո՞ւ եք այսպես,— հարցրեց։

— Դո՛ւ ողջ լինիս,— ասաց կինը,— ի՞նչ է եղել։

— Զարմանում եմ,— ասաց մարդը,— մի՞թե մեր այսինչ ծառան քեզ չի հասցրել իմ ուղարկած գոհարը։

— Ոչինչ չեմ ստացել նրանից,— ասաց կինը.— բայց նա այժմ այլևս ծառա չէ, այլ՝ քաղաքիս առաջին հարուստն է. տներ է շինել հոյակապ պալատների նման, շինել է և մի մեծ եկեղեցի իր անունով, թագավորի առաջին սիրելին է այժմ։

— Հասկացա՜. ուրեմն, իմ ուղարկած հարստությունը իրան է սեփականել և ձեզ մատնել այս թշվառությանը։ Շա՛տ լավ, ես կիմանամ, թե վաղն ի՛նչ օյին կբերեմ նրա գլխին։ Հիմա դատարկեցե՛ք խուրջինս^[4], այնտեղ ուտելու բան շատ կա, այս երեկոյիս բավական է մեզ. վաղն Աստված ողորմած է։

Մյուս օրը մեծ պասի երկուշաբթի օրն էր։ Քաղաքի բոլոր թաղերում մի-մի խանություն էին հաստատել, և մեծ-մեծ աղա մարդիկն անգամ բուրդը դուրս մուշտակներ էին հագել, փափախները՝ նույնպես, երեսներին ալյուր քսել, շրջապատվել փառաշներով^[5], որոնք նույնպես ծաղրական շորեր էին հագել։ Ամեն անցնողի կանչում էր խանը և, մի բանում մեղադրելով, նրանից մի տուգանք էր առնում։ Այս խաներից ամենից նշանավորը Մանուկ-խանն էր։

Մեր իմաստուն մանուկին խան էին շինել, և նա դատաստան էր անում ոչ ծաղրածությամբ, այլ՝ բոլորովին լուրջ կերպով։ Բոլոր մեծ ու փոքր մնացել էին հիացած՝ տեսնելով, որ մի տասներկու տարեկան պատանի մարդկանց սրտերի խորքերն է թափանցում, նրանց վատ արարքները երեսներին զարկում և հրամայում իր փառաշներին, որ ծեծեն անխնա և որոշած տուգանքն առնեն։ Բայց և շատերին, որոնք զրկված էին, խեղճ էին և թշվառ, նրանց էլ կանչում էր, մխիթարում, խրատում և հավաքած տուգանքներից մի բան տալիս, որ տանեն իրանց պակասությունը հոգան։

Հենց ա՛յս միջոցին Մանուկ-խանը նկատեց, որ մի մարդ, երեսի գույնը նետած՝ անց է կենում շտապ-շտապ, բռունցքը սեղմելով և պռոշները կծոտելով։ Իսկույն հրամայեց իր փառաշներին, որ բռնեն այն մարդին։ Մարդին բռնեցին և բերին Մանուկ-խանի առջևը կանգնացրին։ Այս մարդը Ավագ վաճառականն էր։

— Ի՞նչ մարդ ես դու և ո՞ւր ես գնում այդպես կատաղած,— հարցրեց Մանուկ-խանը։

Վաճառականը, տեսնելով, որ սա հանաք չի անում և պատրաստ է մինչև անգամ ծեծել տալու, ասաց.

— Խա՛ն, գլխիդ արևիդ մատաղ, ես մի գանգատ ունիմ, արդար դատաստան արա։ Այսինչ ժամանակ այսինչ մարդու ձեռքով ես Բաղդադից մի հրաշալի գոհար ուղարկեցի իմ կնոջ համար։ Երեկ երեկոյին եկա և իմացա, որ մարդը իմ ամանաթս տեղ չի հասցրել։ Այսօր գնացի իրան ասացի, նա թե՝ ես տվել եմ կնոջդ, նա որ շռայլ լինի և վատնե՝ ես ի՞նչ մեղավոր եմ։ Եվ սկսեց կնոջս վրա վատ-վատ բաներ խոսել։ Գնացի թագավորին գանգատվեցի, թագավորը կանչեց նրան, նա էլ՝ իր հետ երեք վկա բերավ, որոնք միաբերան հաստատեցին, որ մարդն իմ գոհարը տվել է կնոջս։ Ի՞նչ է մնում ինձ անել այժմ, թե ո՛չ մահու չափ պատժել կնոջս։ Ահա՛ և այն մարդիկը, որոնք անցնում են։

— Շա՛տ լավ,— ասաց Մանուկը։— Գրագիրնե՛ր, գրեցե՛ք այս մարդու գանգատը, իսկ դուք, փառաշնե՛ր, բռնեցե՛ք այն չորսին էլ և բերե՛ք այստեղ։

Փառաշները բռնեցին երբեմնի ծառա, իսկ այժմ՝ քաղաքի աղաներից մեկին և նրա երեք վկաներին։ Մանուկ-խանը հրամայեց, որ վկաներին հեռացնեն իրարից և ջոկ-ջոկ սենյակում փակեն։ Հետո դառնալով թազա հարուստին՝ ասաց.

— Այս մարդը քեզ ի՞նչ գոհար է տվել, ի՞նչ գույն ուներ, ի՞նչ ձև ուներ, ի՞նչ մեծություն, ի՞նչ ծանրություն և ի՞նչ զորություն։

Մարդն ասաց, որ գոհարը մի քար էր՝ կատվի աչքի չափ և նման։ Ցերեկը խավար էր երևում, իսկ գիշերը փայլում էր։ Թե ի՞նչ ծանրություն ուներ՝ չգիտեմ, չեմ կշռել, և թե ի՞նչ զորություն ուներ՝ նույնպես չգիտեմ, չեմ փորձել։

— Դո՛ւ ասա. ի՞նչ զորություն ուներ գոհարը,— հարցրեց վաճառականին։

— Իմ գոհարն այն զորությունն ուներ, որ ինչ դատարկ քսակում էլ դնեիր, իսկույն ոսկով կլցվեր,— պատասխանեց Ավագը։

— Շա՛տ բարի։ Իսկ դու ի՞նչ արիր այն գոհարը, հանձնեցի՞ր տիրոջը,— հարցրեց մեղադրվողին։

— Այո՛, հանձնել եմ,— պատասխանեց թազա հարուստը։

— Շա՛տ լավ, տարե՛ք սրան մի առանձին սենյակ և բերե՛ք վկաներից մեկին։

— Դու տեսա՞ր,— հարցրեց վկային,— որ այն մարդը այս մարդու կնոջը հանձնեց սրա ուղարկած ամանաթը։

— Այո՛,— պատասխանեց վկան։

— Ի՞նչ բան էր։

— Քար էր։

— Ի՞նչ ձև ուներ։

— Կլոր էր։

— Ի՞նչ գույնի քար էր։

— Սպիտակ։

— Ի՞նչ մեծություն ուներ։

— Ահա՛ այսչափ կլիներ,— ասաց նա՝ ցույց տալով իր ձեռքի բռունցքը։

— Թանա՛ք քսեցեք սրա ամբողջ բռունցքին, և նրանով թող դրոշմե թղթի վրա քարի մեծությունը։

Հրամանը կատարվեց։ Թազա հարուստը, սուտ վկաներ վարձելով՝ նրանց ասել էր, որ քար է եղել իր ստացածն ու տվածը, բայց մոռացել էր ասել, թե ինչպիսի՛ քար էր։

— Հիմա տարե՛ք սրան իր սենյակը և մյուս վկային բերե՛ք։

Մյուս վկան էլ ցույց տվավ, որ քարի մեծությունը մի թաթաչափ էր, ձևը տափակ էր, գույնը՝ սև։

Երրորդ վկան ցույց տվավ, որ քարի մեծությունը եղունգի չափ էր, գույնը՝ կարմիր, ձևը՝ քառանկյունի։

Մանուկ-խանն այս ամենը գրել տվավ և հետո բոլորին երես առ երես բերելով՝ կարդաց ամենքի ցուցմունքները։ Սուտ վկաները սարսափի մեջ ընկան, ամանաթ ուրացողը ամոթահար եղավ։

Բոլոր հանդիսականները միաձայն գոռացին.

— Կախեցե՜ք դրանց, կախեցե՜ք, խեղդեցե՜ք, սպանեցե՜ք։

— Սպասեցե՛ք,— ասաց Մանուկ-խանը և, դառնալով ուրացողին, ասաց.

— Այս րոպեիս ե՛տ դարձրու այս մարդի ապրանքը, և քեզ կազատեմ, եթե ոչ՝ կհրամայեմ, և իսկույն կգլխատեն քեզ։

Թագավորի մոտ գնալիս ուրացողը գոհարը տարել էր հետը, որ եթե բանը բացվի՝ ետ դարձնե։ Ծոցիցը հանեց գոհարը և տվավ Մանուկ-խանին։

Մանուկ-խանն էլ գոհարը հանձնեց տիրոջը և ստորագրություն առավ նրանից, որ իր ապրանքն ստացավ։

Ժողովուրդը շատ գոհ մնաց այդ արդար դատաստանից և Մանուկ-խանին գովասանելով մինչև երկինք բարձրացրեց։ Այս դատաստանի լուրը հասավ մինչև թագավորի ականջը։ Թագավորը կանչեց Մանուկ-խանին և ամեն բան մանրամասն իմանալով՝ մեծ պարգևներ տվավ նրան և իր մեծ իշխանների կարգը դասեց։

Մինչև այսօր էլ Մեծ պասի երկուշաբթի օրը շատերն են խան դառնում Թիֆլիսում, բայց Մանուկ-խանի պես խան միայն մեկ անգամ է եղել և այլևս չի կրկնվել։

• Կարդա’ ավանդությունը, դուրս գրի’ր ստեղծագործության գաղափարը արտահայտող
  մտքերը «բանալի և կողպեք» մեթոդով:
• Իմաստությունը հասակից կախումն չունի, այդ մի շնորհք է, որ Աստված նրան է տալիս, ում ընտրում է ինքը։
  Իմաստունությունը կարող է լինել ամեն երկրորդ մարդու մոտ և դա որոշում է աստվածը:
  
• Բառարանի օգնությամբ բացատրի’ր անծանոթ բառերն ու դարձվածքները:
  
  խան-դատամարդ
• Առանձնացրո’ւ բարբառային բառերը և դիտարկի’ր:
  
• Ընդգծված բառերը փոխարինի’ր դրանց հոմանիշներով:
• Վերլուծի’ր ընդգծված տողերը և վերլուծությունդ հրապարակի’ր քո բլոգում:
• Դուրս գրի’ր Մանուկ-խանի հնարամտությունը բնորոշող հատվածները:
  Նա կարող եր դիտարկել տասերկու տարեկանում նա շատ իմաստուն և խելոք տղա է:
• Արդարացրո’ւ և մեղադրի’ր իշատերին:
• Մանրամասն նկարագրի’ր այն փողոցը, որտեղ տեղի ունեցավ միջադեպը:
• Բնութագրի’ր թագավորին` նրա դատավճիռը վերլուծելով:

My working day begin at seven o’clock. I get up, switch on the radio and do my morning exercises. It takes me fifteen minutes. At half past seven we have breakfast. My father and I leave home at eight o’clock. He takes a bus to his factory. My mother is a doctor, she leaves home at nine o’clock. In the evening we gather in the living room. We watch TV and talk. My sister gets up at e eight o’clock. She is a schoolgirl. She goes to school it the afternoon. Jane is fond of sports. She does her morning exercises every day. For breakfast she has two eggs, a sandwich and a cup of tea. After breakfast she goes to school. It takes her two hours to do her homework. She speaks French well.

իմ քույրիկը տաս տարեկան է իս եղբայրս երեսուն քանի տարի հետո քույրիկը կդարնա երեսինունհինգ տարեկան.
25 տարի հետո
Իմ մայրիկը 40 տարեկան է: քանի տարեկան եմ ես եթե ի տարիքը մայրիկի թարիքից 10 անգամ քիչ է
40:10=10
իմ տատիկը 63 տտարեկան ես նրանից 3 անգամ քիչ տարիք ունեմ քանի ես տարեկան եմ
63:3=21

235. Ընդգծված բառը ո՞ւմ անվան փոխարեն է գրված:

Օրինակ

Անանիա Շիրակացին յոթերորդ դարի գիտնական էր: Նա Երկիրը գնդաձև էր պատկերում և բաժանում էր կլիմայական յոթ գոտիների: Նա – Անանիա Շիրակացին։

Հիմա ես Արեգի գլխին մի խաղ կխաղամ,- ասաց Տիգրանը:

նվարդը արդեն հոգնել եմ ու հենց առավոտյան տուն եմ գնալու,- ասաց Նվարդը։

Դու ինչո՞վ եu զբաղված, ի՞նչ եu անում այդտեղ,- հարցրեց մայրը տղային:
Մայրը տղային

Առաջինը դո՛ւ մտիր,- Ռուբենին առաջարկեց տղան։
Ռուբենին առաջարկեց

Վարորդը նոր միայն նկատեց մեզ։ Նա ապակու ետևից ժպտաց և ձեռով կանչեց։

Նա թվաբանությունից ամենաուժեղն ընկերուհուն գովում էր Նվարդը։ 1.-
Գովում էր Նվարդը

236. Ի՞նչ անուն կտաս ես, դու, նա բառերին:
դերանուն

237. Ընդգծված բառն ո՞ւմ անվան փոխարեն է դրված:

Օրինակ`

-Տիգրա՛ն, ես տուն եմ գնում, իմ գնալու ժամանակն է։ Ես – Նա, ով խոսում է Տիգրանի հետ։

Ես մի քիչ հետո կգամ, Լևո՛ն, մի քիչ էլ մնամ այստեղ ու գամ, Նա ով խոսում է Լևոնի հետ

Դու լռում ես, նրանց մասին նոր բան ես իմացել լռում,- Լևոնը: ni ինձ չես ասում։ հետաքրքրությունից Դու ինչո՞ւ ես վառվում
Լևոնը հարցնում է ինչ որ մեկին

Միայն թե դու շո՛ւտ արի, իմ թթվածինը վերջանում t,- զգուշացրեց Լևոնը:

լևոնը զգուշացնոմ

Նա մեզ էլ չի կարող խանգարել,- ընկերոջը հանգստացնում tp Տիգրանը:
տտիգրանը ասաց ինչ որ մեկի

238. Ընդգծված բառն ո՞ւմ անվան փոխարեն է դրված:

Մենք կարող ենք սրան լռեցնել, եթե անջատող կոճակը

գտնենք,- շշնջացի ես:

Մենք ի՞նչ կապ ունենք այդ պատմության հետ,- զայրացավ

Հայկը:

դուք եք հորինել, ոչ մի ռոբոտ էլ չկա,- զայրացած ասաց Նվարդն ու դուրս եկավ:

Դուք ե՞րբ հասցրիք այսքան բան անել,- զարմացավ աղջիկը։

239. Ես, դու, նա, մենք, դուք, նրանք բառերն ինչո՞ւ են անձնական դերանուններ կոչվում:

Ես, դու, նա, մենք, դուք, նրանք դերանուններն ըստ թվի բաժանի՛ր երկու խմբի:
ես դու նա մեկ թիվ
մենք դուք նրանք երկու թիվ

240. Անձնական դերանունները ի՞նչ սկզբունքով են բաժանված երեք խմբի:

Ա. Ես, մենք.

Բ. դու, դուք.

Գ. նա, նրանք:
ես,դու , նա

241. Ընդգծված բառերն ի՞նչ են նշանակում: Դրանք ինչո՞վ են նմանվում ես, դու, նա դերանուններին:

Նետ-աղեղը մինչև 19-րդ հարյուրամյակը որպես զենք է գործածվել։ Դա նաև Շվեյցարիայի լեռնականների նախընտրած զենքն էր: Եվրոպայում նետաձգության առաջին մրցությունն էլ անցկացվել է այդ երկրում։ Գիտե՞ք Վիլհելմ Տելի մասին լեգենդը։ Դա պատմում է, թե լեռնցիներն ի՜նչ վարպետությամբ էին գործածում այդ զենքը։ Մյուս լեգենդը Ռոբին Հուդի մասին է։ Սա էլ վկայում է, է, որ անգլիացիներն էլ անտարբեր չէին այդ զենքի նկատմամբ: Մի հետաքրքիր փաստ կա նետաձգության պատմության մեջ։ Դա վկայում է, որ հրազենի հետ առաջին մրցությունում՝ նետ-աղեղն -աղեղն է հաղթել: Բայց հետո հրազենը կատարելագործվել ու դուրս է մղել այդ զենքը: Այսօր դա ապրում է միայն սպորտում:

242. Կերերի փոխարեն գրի´ր տրված բառերը:

Այնպիսի, այդքան, այնքան, այսպես, այդպես, այնպես, այդտեղ, այնտեղ:

Համաշխարհային օվկիանոսում միլիոնավոր տոննաներով սառույց կա: Եթե այդքան սառույցը հալվի, ցամաքի մեծ շերտեր կանհետանան ջրի տակ, քանի որ օվկիանոսի մակարդակը ավելի քան հարյուր մետրով կրարձրանա:

Թուրքմենիայում Այնպիսի, վայր կա, որտեղ ամռանն այնքան չղջիկ է հավաքվում, որ դա անվանում են չղջիկների «ամառանոց»: Տաp ամռանն այնտեղ հավաքվում է մոտ քառասուն հազար չղջիկ: Մի գիշերում նրանք ուտում են մոտ տասը փութ վնասակար միջատ: այդքան սնվելով` չղջիկներն օգտակար են դառնում մարդկանց, ինչպես նաև այգիների ու դաշտերի համար: Բայց այնտեղ. ձմեռել չեն կարող, որովհետև բարձր ջերմությունը խանգարում է նրանց ձմեռային քնին: Ձմռանը նրանք չվում են այնտեղ , որտեղ ավելի ցուրտ է, և քուն են մտնում մինչև գարուն:

Դերանունները անվան փոխարեն գործածվող բառեր են:

Անձնական դերանունները գործածվում են անձի անվան փոխարեն։ Ունեն երկու թիվ՝ եզակի (ես, դու, նա) և հոգնակի (մենք, դուք, նրանք), երեք դեմք` I (ես, մենք), II (դու, դուք), III (նա, նրանք):

Ցուցական դերանունները մատնացույց են անում առարկա կամ հատկանիշ:

գարնանյին գրքեր – YouTube

пасха – YouTube

Джанни Родари ,, Бриф, бруф, браф»! 

Двое ребятишек мирно играли у себя во дворе. Они придумывали особый язык, чтобы можно было разговаривать только друг с другом и чтоб никто больше не понимал их.

– Бриф, бруф! – сказал первый мальчик.
– Бруф, браф! – ответил другой. И они весело рассмеялись.
На балконе второго этажа сидел старый добрый синьор и читал газету. А в окно напротив него выглядывала старая синьора – синьора так себе: ни плохая, ни хорошая.
– Какие глупые эти ребята! – сказала синьора. Но синьор не согласился с нею.
– Я этого не нахожу, – возразил он.
– Не станете же вы утверждать, будто поняли, что они говорят?! – спросила синьора.
– Отлично понял! Первый мальчик сказал: «Какой сегодня чудесный день!» А другой ответил: «Завтра будет еще лучше!»
Синьора поморщилась, но промолчала, потому что в это время ребята снова заговорили на своем языке.
– Мараски, барабаски, пимпиримоски! – сказал первый мальчик.
– Бруф! – ответил другой. И они снова стали смеяться.
– Неужели и на этот раз вы будете уверять, что поняли их? – рассердилась старая синьора.
– Конечно! – ответил, улыбаясь, старый добрый синьор. – Первый сказал: «Как хорошо, что мы живем на земле!» А второй ответил: «Мир так чудесен!»
– Неужели он и в самом деле так чудесен?! – удивилась старая синьора.
– Бриф! Бруф! Браф! – ответил ей старый синьор.

Вопросы:

• Вам понравилось произведение?
  да
• Чем?Что вы поняли?
  Чно нельзя обижать человека изза вида
• Для чего мальчики придумали этот язык?
  чтоо не кто не понимал
•  Мальчики понимали друг друга?
  да
• Какое у них было настроение?
  хорошое
• Kaк вы думаете, мальчики приняли бы старого синьора в свою компанию?
  да
• Что у него с ними общего?
  то что синьор изх понимал
• Опишите синьора.
  добрий не оскорбляуши
• Опишите синьору.
  злая бабушка
• А что мешает старой синьоре общаться с ребятами на новом языке?
  её потенциал
• Как вы думаете, что обозначают слова… Бриф! Бруф! Браф!
  хорохие впечетление

Անուն, Ազգանուն*
Արեգ Գուլքանյան

Էլեկտրոնային  հասցե*
Areg-gulqanyan@mskh.am

Դպրոց *

Արևելյան դպրոց- պարտեզ

Արևմտյան դպրոց -պարտեզ

Հարավային դպրոց-պարտեզ

Հյուսիսային դպրոց-պարտեզ

Միջին դպրոց

Ավագ դպրոց

Քոլեջ

այլ

Դասարան*

Առաջին

Երկրորդ

Երրորդ

Չորրորդ

Հինգերորդ

Վեցերորդ

Յոթերորդ

Ութերորդ

Իններորդ

Տասներորդ

Տասնմեկերորդ

Տասներկուերորդ

Քոլեջ

այլ

1.Ինչպե՞ս 16 կոճակը դասավորել չորս բաժակներում, որ յուրաքանչյուրում լինի իրարից տարբեր կենտ թվով կոճակներ։ 
5,1,7,3

2.  Երկու ծաղկամանում կա տարբեր քանակի ծաղիկներ։ Երբ առաջին ծաղկամանից 7 ծաղիկ տեղափոխեցին երկրորդ ծաղկամանի մեջ, յուրաքանչյուր ծաղկամանում դարձավ 28 ծաղիկ։ Քանի՞ ծաղիկ կար յուրաքանչյուր ծաղկամանում։
35.21

3.  Անին նոր պարաքայլ էր սովորել. «Երկու քայլ աջ, մեկ քայլ ձախ»։ Նա այդ պարաքայլը կրկնեց մի քանի անգամ և իր սկզբնական կետից գնաց չորս քայլ աջ։Քանի՞ պարաքայլ կատարեց Անին։
2

4.Նարեն գրքի  յուրաքանչյուր երկու էջերի միջև դրեց մեկ տերև, բացի առաջին ու վերջին էջից։ Քանի՞ էջ ունի գիրքը, եթե գրքի էջերի  համարակալումը արված է մեկից , ու նա  օգտագործել է 15 տերև։
30

5. Դասարանում կա 6 սեղան։ Յուրաքանչյուր սեղանի շուրջ կարողանում է նստել երկու երեխա։ Հայտնի է, որ աղջիկները 4-ով ավելի են, քան տղաները։ Քանի՞ աղջիկ և քանի՞ տղա կա դասարանում:
16ազջիկ 14 տղա

6.Բացատում 8 թիթեռներ են թռչում։ Նրանց թևերը կարող են լինել դեղին , կապույտ ,կամ երկուսը միասին: Կան այնքան դեղին թիթեռներ, որքան կապույտներ: Չորս թիթեռներ իրենց թեւերի վրա ունեին երկու գույն: Քանի՞ թիթեռ ունի միայն դեղին թևեր:
2

7․Արևը միանման  վեցանկյուններից պատրաստեց հետևյալ պատկերները.սկզբում վերցրեց մեկ վեցանկյուն, այնուհետև հաջորդ պատկերը ստանալու համար վերցրեց յոթ վեցանկյուն։ Հետևելով օրինաչափությանը, քանի՞  վեցանկյուն անհրաժեշտ կլինի հաջորդ պատկերը ստանալու համար։
12

8. Հայրը 37 տարեկան է, իսկ որդին 12 տարեկան է։ Քանի՞ տարեկան է դուստրը, եթե 15 տարի հետո դստեր և որդու տարիքների գումարը հավասար կլինի հոր տարիքին։
10

9.  Տատիկը սեղանին դրեց մի ափսե կոնֆետ: Թոռները վազելով մոտեցան ափսեին ու այնտեղից վերցրեցին մեկական կոնֆետ, որից հետո ափսեի մեջ մնաց 14 կոնֆետ։ Հաջորդ օրը տատիկը նույն ափսեն դրեց, որի մեջ մնացել էր 14 կոնֆետ , բայց այս անգամ թոռնիկները վերցրեցին երկուական կոնֆետ և ափսեում մնաց 6 կոնֆետ ։Քանի՞ կոնֆետ կար սկզբում ափսեում։
18

10. Մայրիկը 19 խնձոր դրեց երեք զամբյուղի մեջ: Արամը եկավ և հաշվեց երկու զամբյուղի խնձորները և ասաց, որ մի զամբյուղում երեք անգամ շատ խնձոր կա, քան մյուս զամբյուղում։ ԱյնուհետևԱրսենը հաշվեց երկու զամբյուղի խնձորները և ասաց, որ մեկ զամբյուղում չորս անգամ քիչ խնձոր կա, քան մյուսում։Քանի՞ խնձոր կա յուրաքանչյուր զամբյուղում:

սիրուն սիրելի մաքուր խիստ Քույր
մեծ բարցրահասակ բարի բարեխիղճ եղբայր
քնքուշ ժպտերես նիհար խելացի մայր

խելացի աւժեղ ցածրահասակ գեղեցկադեմ նպատակասլաց հայր
ծեր աշխատասեր մաքրասեր սիրելի կարգապահ տատիկ
բանիմաց խելամիտ հոգատար արագաշարժ դանդաղ պապիկ

Վաթսունհինգ
Քառասունութ
Հարյուր յոթ
իննսուներեք
վեց հազաչ ութսունյոթ
չորս հազար երեք հարյուր քսանմեկ
յոթ հարյուր ութսունվեց

Once upon a time there was a boy called Jack. He lived with his
mother. They were very poor. All they had was a cow.
One morning, Jack’s mother told Jack to take their cow to market
and sell her. On the way, Jack met a man. He gave Jack some magic
beans for the cow.
Jack took the beans and went back home. When Jack’s mother saw the beans she was very angry.
She threw the beans out of the window.
The next morning, Jack looked out of the window. There was a giant beanstalk. He went outside and
started to climb the beanstalk.
He climbed up to the sky through the clouds. Jack saw a beautiful castle. He went inside.
Jack heard a voice. ‘Fee, fi, fo, fum!’ Jack ran into a cupboard.
An enormous giant came into the room and sat down. On the table there was a hen and a golden
harp.
‘Lay!’ said the giant. The hen laid an egg. It was made of gold. ‘Sing!’ said the giant. The harp began to
sing. Soon the giant was asleep.
Jack jumped out of the cupboard. He took the hen and the harp. Suddenly, the harp sang, ‘Help,
master!’
The giant woke up and shouted, ‘Fee, fi, fo, fum!’ Jack ran and started climbing down the beanstalk.
The giant came down after him.
Jack shouted, ‘Mother! Help!’ Jack’s mother took an axe and chopped down the beanstalk. The giant
fell and crashed to the ground. Nobody ever saw him again.
With the golden eggs and the magic harp, Jack and his mother lived happily ever after․

Tasks

1.What’s the order?

• …..Watch the story and put the sentences in order.
  Jack lived with his mother. They were very poor.
  A man gave Jack some magic beans for his cow.
  Jack’s mother threw the beans out of the window
  The next morning, there was a giant beanstalk. Jack climbed the beanstalk.
  Jack saw a beautiful castle. He went inside.
  An enormous giant came into the room and sat down. He had a hen and a golden harp.
  Jack took the hen and the harp and started climbing down the beanstalk
  Jack’s mother chopped down the beanstalk and the giant crashed to the ground.

2.Watch the story. Write the missing words in the sentences.
a. Jack and his mother were very poor
b. Jack took their cow to market.
c. When Jack’s mother saw the beans she was very angry.
d. Jack climbed up to the sky through the clouds .
e. Jack heard a voice. ‘Fee, fi, fo, !’fum
f. On the table there was a hen and a golden harp.
g. Suddenly, the harp sang, ‘help , master!’
h. Jack and his mother lived happily ever after.

3. Answer the questions

1.Who was Jack?
He was poor boy

2.Was he a poor or a rich boy?

He was very poor

3.What did Jack’s mother tell him one morning?
go and sell the cow in market

4.What did the man give Jack on the way to the market?
A magic beans

5.What did Jack’s mother do when she saw the beans?
she threw it on the window

6.What did Jack see when he looked out of the window the next morning?

he saw a big beantalk

7.What did he do?
He climbet up

8. Let’s imagine you have a magic stick and you are given one chance to use it. What will you wish? Write your thoughts in 4-5 sentences.
want have a Beautiful castle. A world tastiest burger. 100 airplane. And a tesla.